قیام در راه سلطنت، ۹ اسفند ۱۳۳۱ - ۲۸ مرداد ۱۳۳۲

چهره از نقاب می افتد یا نقاب از چهره ؟! مصدق سال 57 نبود تا از شورشیان باشد . حجاز صحرا نیست ؛ رشته‌کوه تپه‌مانندی میان دو سرزمین تهامه (غور) و نجد است ... وقتی این قدر مبهم می نویسد ، نمی شود منظورتان را درک کرد .

جناب 13440410 احتیاط کن، با توجه به توضیحاتی که در ذیل آمده، در «مشروطه‌ی همایونی» مجازات ذکر این جمله (سلطنت یعنی نفی مشروطه) کمتر از یک بار اعدام نمی‌تواند باشد! باید بگویید مشروطه فقط و فقط یک میراث داشت و آن‌ سلطنت همایونی پهلوی بود و این میراث را هم فعلاً برده‌اند آمریکا و آنجا به‌لطف بریز و بپاش آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها داخل یخ نگهداری‌اش می‌کنند. در روز موعود از یخ درش می‌آورند چندان که با روز اولش مو نمی‌زند. مشروطه‌خواهان خون دادند و نتیجه تمام و کمال خون آنان شد دودمان پهلوی. همین و بس. و مدیون هستید اگر حتی گمان کنید که در این روایت تاریخی به کثافت‌کاری‌ها عطر زده‌اند.

پژوهش تاریخی و تفکر نظام‌مند به عینیات تاریخی مثل جِن است و تفکری که غیر از سیمای اسطوره‌ای شاهان و خدم و حشم‌شان هیچ چیز دیگری ندارد مثل بسم‌الله.

شما چپ‌ها و مدافعان سیستم موجود (پیاده‌نظام ارتجاع سرخ و سیاه) عادت کردید به تحریف تاریخ و دروغ بافی. اولا ارزش و اعتبار کتاب کرمیت روزولت بر همه روشن است. کتابی است سراسر یاوه و برآمده از تخیلات فردی که برای نوشتن کتاب چند بار به دربار مراجعه و درخواست کمک مالی کرد و وقتی این باج‌خواهی او با مخالفت شاه روبرو شد، شروع کرد به داستان‌سرایی و دروغگویی در مورد وقایعی که او و هم‌پالکی‌هایش کوچک‌ترین نقشی در آن نداشتند. ثانیا بفرمایید ببینم علم کی و کجا چنین حرفی زده است؟ کدام جلد و صفحه از کتاب خاطراتش چنین چیزی نوشته شده که فقط شما دیدید و خواندید؟ در مورد عوامفریبی‌های پیشوای پیژامه‌پوش قجری هم آن‌قدر گفته و نوشته شده که دیگر نیازی به تکرار مکررات نمی‌بینم.

1 ـ « نه سلطنت نه جمهوری در هیچ کشوری شبیه هم نبوده و نیست هر کشوری تاریخ و سنت های خودش را دارد .... البته در نظام مشروطه اشتراکاتی داشتند هرچند سنت های متفاوتی دارند » .
سلطنتی یا جمهوری بودن هر نظامی متضمن داشتن صفات معین است . اشکال سلطنت و اقسام جمهوری نیز متضمن داشتن صفاتی معین افزون بر ویژگی های اصلی . هر یک از این اشکال و اقسام هم بنا بر محیط سیاسی و بافت اجتماعی و ... ، جزئی از یک بافت اجتماعی ـ تاریخی متمایز و منحصر به فرد هستند . به علت این گونه گونی و تفاوت محیط ویژه هر یک ، به آسانی نمی توان گفت که سهم نظام سیاسی در رخدادها و سیر تحولات جامعه معین چقدر است ، چه در زمینه رشد و رونق اقتصادی و افزایش نفوس ، و چه در زمینه وقوع بحران اقتصادی و تخریب محیط زیست و ...
در برابر این انگاره ، آن چه به وفور یافت می شود ، نسبت دادن غالب کامیابی ها و شکست ها به نظام سیاسی ، و ساده انگارانه تر از این ، نسبت دادن همه امور به هویت حاکمان است . نقد این باورها که نه به فهم وضع موجود کمک می کنند و نه برای ریشه یابی مشکلات و چاره اندیشی جهت رفع آن ها به کار می آیند ؛ جای خود قابل طرح است اما به گمانم بهتر است بحث را از بیان تصور خود شروع کنیم : سلطنت و جمهوری یعنی چه ؟ اقسام هر یک و مصادیق هر یک کدامند ؟
دلیل این امر تنوع تصور و تعاریف است . سلطنت که برگرفته از عربی است ، در متون فارسی به معنی داشتن « شوکت و لشکر » بوده است و در متن « متمم نظام نامه انتخابات » ( موسوم به قانون اساسی مشروطه ) به معنای نظامی سیاسی که رأس آن دودمانی ، مذکر ، مادام العمر و موروثی است .
حال اگر این الگو را با حذف مرد بودن و مدت تصدی مقام ، تعمیم دهیم ؛ تعدادی مصداق موجود و معدوم خواهد داشت که بررسی آن ها می تواند مبنای سنجش پیامد ضروری نظام باشد .
در واقع از آن جا که رأس هرم سیاسی « خاندانی » است ، پیوندهای سببی و نسبی در کانون توجه قرار می گیرد ( از جمله حلال زادگی و ارشدیت فرزند ) ؛ رقابت و ستیز از یک سو و توزیع امتیاز و ثروت و مقام از دیگر سو در قالب کشاکش خانواده ها و اقربای دودمان بروز می کند و .... تجلی پیامدهای ناگزیر این نوع سازمان دهی عرصه عمومی در جوامع مختلف و در بخش اعظم تاریخ بشر ، پسرکشی و پدرکشی و برادر کشی از یک سو ، و سپردن جاه و مقام به خویشان و طرد نامحرمان ، و نهادینه شدن تمکین و تقرب بوده است .
از آن جا تعدد زوجات و جنسیت رأس هرم از دایره تعریف سلطنت بیرون گذاشته ایم ، پیامدهای ناگزیر آن ها را نمی توانیم در فهرست نتایج این نوع سازمان سیاسی بگذاریم هر چند در بخش عمده ای تاریخ ، سلاطین مرد بوده و فرزندان پرشمار از زنان متعدد داشته اند .
با این وصف از نظام سلطنتی می شود به زمینه های پیدایش و دوام آن و به کارکرد اجتماعی ـ تاریخی آن و به علل افت و خیز و نابودی و خنثا و بی اثر شدن اش در گستره جهانی پرداخت .
2 ـ « جنبش مشروطه ... متعلق به ملت ایران بود ... و مشروطه خواهان تصمیم ندارد مذهب را استالین وار در ایران سرکوب کنند » .
جنبش مشروطه به تنظیم قوانینی منجر شد که طبق اصل اول « قانون اساسی » آن دین رسمی کشور شیعه دوازه امامی است و شخص پادشاه باید معتقد و مروج آن باشد ؛ و طبق اصل دوم ، پنج تن از علما به انتخاب خودشان اختیار دارند مصوبات مجلسین قانون گذاری را وتو کنند .
کسانی که هنوز خود را وفادار به آن جنبش می دانند ، قاعدتاً باید این اصول را قبول داشته باشند ؛ اگر ندارند باید بگویند به چه اعتقاد دارند و در واقع چه چیزی را تبلیغ می کنند و به اصطلاع « متاعی که در بازار سیاست عرضه می کنند » ، چیست . در این صورت می شود بررسی کرد که آیا به میراث جنبش مشروطه وفادار هستند یا نه .
3 ـ « ما دنبال بومی کردن دموکراسی در ایران هستیم و نسخه و تاریخ خویش را داریم » ؛ ما هم در صدد تحقق و استقرار نظام دمکراتیک در ایران هستیم اما شرط آن را نفی بخشی از میراث فرهنگی و نهادی ایران می دانیم ، مشخصاً حکومت دودمانی . در واقع همان گونه که به میراث دیرینه سال ایران در زمینه حمل و نقل ( حمل بار با چهارپایان ) ، خانه سازی ( با چوب و گِل ) ، کشاورزی ( شخم با گاوآهن ) و ... پایبند نیستیم ؛ بازتولید و استمرار نظام سیاسی مبتنی بر خویشاوندی و مبرا از مسئولیت را مضر و پر زیان می دانیم . انتخاب سران نهادهای سیاسی به طور متناوب در واقع شرط ضروری و ضامن دمکراسی است .
کاشتن و تثبیت حتی یک فرد در رأس هرم سیاسی ، حتی بدون هیچ « اختیار » ، با رفت و آمد مکرر بخش انتخابی ، به بسط نفوذ و قدرت او و به ایجاد یک شبکه صاحبان امتیاز ـ از بالا تا پایین ساختار سیاسی ـ منجر می شود و قانون را مطابق منافع خود یا تغییر می دهد یا متروک می گذارد و تعطیل می کند .
4 ـ ... « قشر قابل توجه ای از ایرانیان دوست دارند صرفا پادشاه سمبولیک باشد .... »
پادشاه سمبولیک یعنی چه ؟ چه کارکردی دارد ؟ چه نیازی بدان داریم ؟ انتخاب دوره ای یک دانشمند یا هنرمند یا شاعر و نویسنده سرآمد ... نمی تواند این « خلاء فرضی » را پر کند ؟!
5 ـ « ... بد نیست نگاهی به جمهوری های منطقه مانند افغانستان بعد از پادشاهی و ترکمنستان و ارمنتسان و آذربایجان و ترکیه و عراق و سوریه و پاکستان کنیم ... »
جمهوری به اسم نیست ، به رسم است . وقتی فردی 30 سال در رأس هرم سیاسی تثبیت می شود و پست ها و منابع بین خویشان او توزیع شده ... ؛ با استمرار سنت پادشاهی به اسم « جمهوری » مواجهیم . این نشان می دهد که نظام سیاسی برآیند جنبه های دیگر زیست اجتماعی است ، چنان که خود آن زمینه ها را تقویت می کند تا دوام آورد .

18_1 دوست عزیز تنها نقدی که به مطلب شما وارده داستان پنج علما است چون در تمام دوران پیدایش قانون اساسی مشروطه تا پایان آن در بهمن ۵۷ هیچ گاه همچین شورایی شکل نگرفت . و حالت تشریفاتی داشت.

اول این‌که نوشته بودم در جهانی که اکثر کشورها به بازار آزاد و سرمایه‌داری نئولیبرال روی آورده‌اند و ادعای رفاه روزافزون دارند؛ در همین سال 2020؛ بیشترین تلفات مربوط به گرسنگی است، حتی بیشتر از تصادفات رانندگی. شما جواب داده‌اید که داریم سعی می‌کنیم تلفات رانندگی را کاهش دهیم؟!!! چه ربطی داشت بزرگوار؟
دوم این‌که اگر منظور از ارزش‌های ملی همین رگ غیرت آریایی است، تعجب می‌کنم چه‌طور هشت‌سال سوءاستفاده حکومت فعلی از احساسات ملی برای گوشتِ دم توپ کردن جوانان را نمی‌بینید؟ بله موردی حرف نمی‌زنم. به سیر تاریخی ناسیونالیسم ایرانی نگاه کنید (که حاصلش یک‌دوره شد «حزب کبود» و بعد «حزب سومکا» که شعبۀ دوم حزب نازی بود و احیاناً برای شما عجیب باشد که چند دوره‌ای در زمان پهلوی قدرت هم داشت و تا همین نمونه‌های متاخر مثل تشییع جنازۀ فلانی که خیلی‌ها را یک‌شبه به افسانۀ سردار میهن‌پرست معتقد کرد.) تقلیل‌دادن طیف چپ به یک طیف از حزب توده هم از شیرین‌کاری‌های شما است؛ پیشنهاد می‌کنم نگاهی بیندازید به تحریم رفراندوم فروردین58 که سازمان‌های پیکار، سازمان‌های چریک‌های فدایی خلق، جمعیت اتحاد برای آزادی، سازمان وحدت کمونیستی، اتحادیه زنان انقلابی مبارز، سازمان دانشجویان پیشگام، حزب دموکرات کردستان، سازمان انقلابی کردستان و کانون مستقل معلمان که مشی مارکسیستی داشتند رفراندم را تحریم کردند. حقیقت دیگری هم هست که وقتی دایرۀ اندیشه کوچک و خودمانی شود دایره واژگان هم به تبع آن کوچک و تکراری می‌شود: شورش57، ارتجاع سرخ، ارتجاع سیاه و... شما هنوز در پذیرش اتفاقی که 40سال از آن گذشته مشکل دارید، ذهن شما خاطره‌پرداز مانده که بدک هم نیست؛ می‌شود با شکوفه نو و آبجوسازی شمس و ساحل کلاردشت خاطره‌بازی کرد و دمی کوتاه خوش بود اما کشوری با حداقل 25 میلیون‌نفر حاشیه‌نشین به چیزی بیشتر از خاطرات و آلبوم عکس گنجۀ خانم‌جون و آقاجون محتاج است. چیزی که حتی فرزند همایونی؛ آقا رضا پهلوی یا سیروس چندم؛ هم متوجه شدند. امیدوارم شنیده باشید که نهاد پادشاهی را از نظر منطقی رد کردند و آن را استبدادزده دانستند. تیر آخر را چندوقت پیش با شرکت در وبینار «سوسیال دمکراسی» به بدنۀ سنتی سلطنت‌طلبی شلیک کردند و گفتند: «رای مردم به یک حکومت سوسیال دموکراسی خواهد بود... به خاطر شرایط رفاه و اینا» حالا اگر از ایشان هم عبور کردید واقعاً به اولین نمونۀ سلطنت‌طلبان دویست‌سال اخیر تبدیل می‌شوید که تاج‌ و تختش را؛ البته در خیال؛ دارید اما ماتحت ملوکانه‌ای برای جلوس نه. من هم چندان از پهلوی متنفر نیستم؛ سوءمدیریت‌هایی داشت، از ترس نفوذ کمونیسم و مقابله با مصدق، همکاری‌هایی با مرجعیت شیعۀ و امثال مظفر بقایی (ناجی آیت‌الله خمینی از حکم اعدام به دنبال وقایع 15 خرداد1342) داشت که آخر گریبان‌گیر خودش شد. از نظر اقتصادی هم اگر خواستید نگاه کنید به «بیماری هلندی» در اقتصاد ایران، وضعیت حاشیه‌نشینی و روستاها، و نرخ رشد تورم از سال 54 تا 57 (گرچه مطمئنم که این‌ها را پروپاگاندای چپ می‌دانید. اگر مایل به شنیدن حقیقت از خودی‌ها هستید به فایل صوتی شورای عالی امنیت ملی در شهریور 57 با حضور شریف‌امامی و وزاری کابینه‌اش گوش کنید، شاید از آن‌ها قبول کردید.) در مورد امتیازهایی که حکومت پهلوی به مرجعیت شیعه داد (و جالب است الان هم عضو ارشد فرشگرد؛ علیرضا کیانی خواهان بازگشت به روح شیعی-آریایی است.) برایتان نوشتم. از تخریب حظیره‌القدس تا باز گذاشتن دست انجمن حجتیه و انتخاب نخست‌وزیرهایی که پامنبری کاشانی بودند اما جوابی دادید که مفهوم نبود. قبول میکنم که بالاخره نفسِ افسانه در برابر تاریخ به شماره می‌افتد و از این مورد می‌گذرم. حمایت از حکومت تک‌حزبی و رستاخیز را هم زیرسبیلی رد می‌کنم که اصلاً جای بحث ندارد. خود مرحوم به اشتباهش اعتراف کرد، شما هم عجالتاً وا بده!
پ.ن: در مورد سوددهی هفت‌تپه اشتباه به گوشتان رسانده‌اند جناب، شیره هفت‌تپه را اسدبیگی و دار و دسته مکیدند اما هنوز این‌قدر ارزش‌مند هست که میلیارد میلیارد خرج شانتاژ رسانه‌ای و تیم مستندسازی کند. قبول دارم که حکم را نگه داشتند تا نزدیک انتخابات برای خودشان رای بخرند، آقای بخشی هم اعلام کرد که تازه به نقطه صفر رسیدیم. اداره این کارخانه به شورای کارگری هم سپرده شود باز شما ضجه می‌زنید که ای وای چپ‌های بی‌وطن اسیرمان کردند. مالیات شما هم اگر خرج حقوق کارگر می‌شد شهر صنعتی قزوین و صدها کارخانۀ دیگر امروز به متروکه تبدیل نمی‌شد و کارگرهایش خودسوزی نمی‌کردند (شاهد عینی). در ضمن آن شخص «به اصطلاح کارگر» هم اندرویدی است:))) ممنون.

فقر در ونزوئلا نتیجه کمونیسم است اما فقر در کلمبیا ارتباطی به نئولیبرالیسم ندارد. فقر در شوروی سابق نتیجه کمونیسم است اما افزایش فاصلۀ طبقاتی در زمان رفسنجانی نتیجه نئولیبرالیسم نیست. خصوصی‌سازی گسترده، افزایش زمان کار کارگران و کاهش پایۀ حقوق و... در حکومت آلمان نازی ارتباطی به سیاست‌های راست ندارد اما تمام بدبختی ما از چپ است! لغو قانون کنترل اجاره‌بها (جالب توجه حضرت عالی که احتمالاً مثل من کمرتان زیر بار اجاره‌بها خم شده) توسط موسولینی مستقل از تفکرات راست افراطی ایشان داشته اما این که در سال 2020، هنوز گرسنگی از سرطان و تصادفات رانندگی (10.5 میلیون نفر در برابر 9 میلیون نفر) بیشتر تلفات دارد تقصیر چپ است. دوست عزیز من معتقد نیستم که شما نتیجۀ اتاق فکر اسرائیل و آمریکایید، علاقه‌ای به توهمات صداوسیمایی ندارم. مشکل من و شما صفر و یک دیدن همه‌چیز است. چشم‌پوشیدن از امتیازاتی که سوسیالیسم برای طبقۀ کارگر در کشورهای به قول شما سلطنتی مثل هلند آورده قابل چشم‌پوشی نیست، شرافت امثال رضا شهابی و اسماعیل بخشی برای مبارزه با اقتصاد استبدادی انکار نشدنی است، حماقت بخشی از روشنفکران چپ در سال 57 که دنبال جریان ارتجاعی راه افتادند هم بخشودنی نیست. نمی‌توان همه را به یک چوب زد. جایی شنیدم از استالین هم گفتید که خب در خودکامه بودنش شکی نیست. معیاری به اسم «میزان دیکتاتوری» وجود ندارد؛ متاسفانه باید به عرضتان برسانم هم استالین و مائو دیکتاتور محسوب می‌شوند هم کسی که فرمان تک‌حزبی شدن ایران تحت نام «حزب رستاخیز» را داد و عملاً به مشروطه‌ای که از آن دم می‌زنید پایان داد.
پ.ن: بی‌ربط به بحث، اسمی از حزب توده و ضدیت با ماهیت ایران آوردید مجبور شدم خدمتتان عرض کنم که اتفاقاً تب ناسیونالیسم در آن دوره تندتر از تب چپ‌گرایی بود. مقالات احسان طبری درمورد پاسداشت رسوم ایرانی، پاره‌ای از اشعار کسرایی مصداق بارز ملی‌گرایی است. برجسته‌ترین شاهنامه‌پژوه معاصر هم بی‌شک شاهرخ مسکوب به قول شما «توده‌ای» بود.
به تاریخ بپردازید نه شبکۀ فخیمۀ «من‌و‌تو»
ممنون.